Hayatın öğrettiklerinden..

       Benim hayatıma iki erkek girdi. Biri bana çok sevmeyi öğretti. Aşık olmayı, çok sevilmeyi.. Ben sevmeyi bilirdim çokta güzel severdim. Ben sevdim mi canımı vermezdim, canımı versem yalnız kalırdı çünkü.. Kıyamazdım. Sonra aynı adamdan sevginin tek başına yetmediğini öğrendim. Birde gitmeden güvenmemeyi öğretti bana ayaküstü. Öyle hızlı öğretti ki idrak ettiğimde çok acı çektim. Tıpkı morfinin etkisi geçmiş, ağrılar içindeki hastalar gibi. Aşk öyle güçlü morfindi ki etkisi geçtiğinde anladım küçük bedenime sığmayan ağrılarım vardı. Tüm vücudum ağrıyordu biliyor musun? Kirpiklerimden ayaklarıma kadar. Tabii en çokta kalbim ağrıyordu. Yemin ederim kalbimi sökmek istedim. Artık zamandan başka uyuşturabilecek bir ağrı kesici yoktu. Ne yazık ki zaman o günlerde daha yavaş ilerliyordu. Dakikalar yavaş yavaş geçiyordu ki daha çok acı çekeyim. Hep acı çekiyordum çünkü aklımdan hiç çıkmıyordu. Uyumakta çözüm olmuyordu, daldığım an kabuslarımda yaşıyordum aynı şeyleri belki daha kötülerini.. Ölüyordum saniye saniye. Sonra zaman etkisini gösterdi yıllar sürdü. Elbette azalarak bitti.  

       Her neyse hayatıma giren ikinci adam bana bir şey öğretmedi, bir şey gösterdi. Bir daha hiç kimseyi sevemeyeceğimi. Hiç kimseyi olduğu gibi kabul edemeyeceğimi. Onu da sevemedim evet değer verdim belki ama sevemedim. Çünkü sevginin ne demek olduğunu çok iyi biliyordum. Dahası ikinci adam bana gerçekleri göstermişti. Benden bir halt olmazdı artık. Kendi mutsuzluğumda boğulmak için ondan ayrıldım. Birini daha sevme hakkım olsa onu sevebilmeyi isterdim. Ama sevebilme yetimi yitirmiş gibiyim. Velhasıl erkekleri hayatımdan çıkarmam böyle oldu. Artık aşk şarkılarında duygulanmıyorum, aşk filmlerine inanmıyorum, aşk şiirlerinden zevk almıyorum.. Kalbime işlemiyor sanki. Hislerimi yitirdim. Duygularım felç geçirdi adeta. Ve kimse beni tedavisinin olduğuna inandıramaz benden başka. Benim de inanacak gücüm yok. Kısacası boşverdim.. Kısacası her zaman olduğu gibi yine zamana bıraktım..