Uçmak isterdim gökyüzü mavi olduğunda. Siyahında konardım kuş olsaydım. Ve beklerdim aşığını bekler gibi her gece güneşin tomurcuklanmasını. Mavi bana doğmayacaksa bile. Ben maviye uçabilecektim bilirdim. Gri bulutları bile severdim bana özlemeyi öğrettikleri için. Bana vuslatı öğrettikleri için yağmuru severdim. Kanatlarımı ıslatsa bile. Gökkuşağı neden var sevinçten elbet.
Lakin kuş değilim. Mavi bana doğmayacak. Ben maviye uçmayacağım. Vuslattan bir haber öleceğim. Benim kuşlarla tek ortak noktam göç etmek. Siyahtan siyaha o da..
O nedenle sabahı gökyüzünün, Allah'a emanet. Karanlığı bana.Mavi, Allah'a emanet..
Bu bir veda yazısıdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder